Rozdział 39

Rozdział 39

Co to miało być!? Czy on tak wyobrażał sobie naszą przyjaźń... Nie mogę w to uwierzyć. Obiecaliśmy sobie, ma być tylko przyjaźń. Jestem głupia i naiwna, w przypadku Tomka i Phillipa. Co ja mówię? Phillip, taki nie był. O mój bożę, czemu to wszystko jest takie trudne. Miłość do chłopaka, który ma dziewczynę. Nie wiem co się ze mną działo. Zbiegłam na dół, a na schodach słyszałam tylko krzyki Tomka. Już nie wiem co mam teraz zrobić. Może w końcu przejże na oczy. Sjoeen nigdy dla mnie taki nie był. Przejmował się tym co sie za mną działo, nie tak jak... Tomek nigdy o mnie nie pomyślał. Zeszłam na dół, na parter, i zauważyłam Martę.
- Lena, gdzie...- nie zdążyła zapytać, gdyż złapałam ją za rękę i zaprowadziłam do łazienki.- Co sie dzieję?
- Posłuchaj mnie masz coś do Tomka?- zapytałam a dziewczyna się zarumieniła.
- No, wiesz...
- Podoba ci się?- zapytałam
- Chyba tak...- wyjąkała a ja ją przytuliłam.- Ale dlaczego pytasz?
- Weź go sobie. Jeżeli myślałaś, że między nami jest coś, to wiedz, że nic nie było.
- Ej, ej, nic ci nie jest?- zapytała Marta
- Nie, nic. To już zamknięty temat.- powiedziałam i szeroko się uśmiechnęłam. Naglą zadzwonił dzwonek na lekcje.
- Musimy już iść...
- Poczekaj chwilkę.- poprosiłam i wyjęłam telefon. Wystukałam kilka słów i wysłałam... Wiadomość do Maćka.
- Co tam?- zapytała dziewczyna
- Przejrzałam na oczy.- odpowiedziałam patrząc się w lustro. W końcu widziałam tą Lenę. Nie tą jaką była zawsze. Widziałam dziewczynę po spotkaniu z nieznajomym... Z Phillipem. W końcu zrozumiałam.- Co teraz mamy?
- Polski.
- Cud się stał.- powiedziałam i obydwie wybiegłyśmy z łazienki. Byłam szczęśliwa. Marta chyba też... Ja mogłam zrobić to co wcześniej. Zacząć żyć od nowa. Zabrałyśmy plecaki spod drzwi sali i wpadłyśmy. Nauczycielka była bardzo zdziwiona, spojrzała na ekran komputera i powiedziała:
- Lena Kot?
- Już jestem.- wyjaśniłam, wchodząc do klasy. Usiadłam na swoim miejscu obok Kingi. Uśmiechnięta dziewczyna siedziała pod ścianą i żuła gumę. Odsunęłam krzesło i usiadłam, wypakowywując swoje rzeczy. Zeszyt, piórnik...
- Czemu się spóźniłaś?- zapytała rudowłosa dziewczyna
- Małe przeszkody z Tomkiem.
- Jak to?- zapytała i podała mi paczkę gum do żucia. Wzięłam jedną i zaczęłam jej opowiadać wszystko co sie przed chwilką stało.
- Potrzebuję się spotkać z Maćkiem. Muszę tylko skombinować jak wyjść z szkoły. Mamy jeszcze dwie lekcje...
- Może powiesz pani, że się źle czujesz?
- Myślisz, że uwierzy?
- Możesz też poudawać.
-Niby jak?- zapytałam
- Dziewczęta cicho bądźcie!- rozkazała nauczycielka i pokazała na tablicę.- Zapiszcie to kochanę w zeszytach.
- No, ale jak to zrobię?- zapytałam i otworzyłam zeszyt zapisując pierwsze słowa z tablicy.
- Możesz poudawać, że boli cię brzuch.
- Ej, to ty chodzisz na kółko teatralnie a nie ja. Nie umiem.
- Spokojnie pomogę ci, ale troszeczkę przecierpisz.
- Jak to?
- Zobaczysz, tylko nie zapomnij o tym. Od razu po polaku idziemy do łazienki.
- Po co?- zapytałam
- Później ci powiem.
- Mów, może zrobię to teraz.
- Słyszałam, co trzeba zrobić, ale nie wiem czy to wyjdzie. Idź do łazienki i kręć sie wokół.
- Po co mam się kręcić? Przecież to nie dorzeczne.
- Ale zrozum to zakręci się się w głowie. Będziesz miała mocno pokręcone... Dam ci tabletkę a potem zatkasz nos na kilka sekund.
- Jaką znowu tabletkę?
- Moja mama ma coś takiego. Bierzesz, robisz się blada i sie nie dobrze czujesz. A jak się zakręcisz to będzie jeszcze lepiej.
- Są jakieś skutki uboczne?
- Czyli?
- No nie wiem... Wymioty, gorączka lub inne takie.
- Nie, moja mama to stosuję i nic sie jej nie dzieje. Robi tak zazwyczaj, żeby nic w domu nie robić. W tedy tata za nią wszystko odwala.
- Serio!? Masz mocno pojechaną rodzinkę. To mogę tą tabletkę?
- Jasne masz.- powiedziała
- Dzięki, ale to na pewno ta? Nie jakaś inna?
- Przecież mam opakowanie, no leć.
- Proszę panią mogę iść do toalety?- zapytałam
- Coś się stało?- zapytała starsza kobieta.
- Trochę nie dobrze się czuję.- wyjaśniłam zaczynając przedstawienie.
- No to idź.- powiedziała a ja wstałam i wyszłam za drzwi. Udałam się d najbliższej toalety. Zrobiłam tak jak kazała mi dziewczyna. Zakręcić się, wstrzymać oddech, wziąć tabletkę. Nim się obejrzałam nie mogłam wziąść leku, gdyż za bardzo kręciło mi się w głowie. Czułam jakbym miała kaca. Oparłam się o umywalkę i sięgnęłam po tabletkę, którą miałam w kieszeni spodni. Kinga miała rację. Za dobrze do sali dojść nie mogłam, ale w końcu się udało. Otworzyłam klamkę a wszyscy praktycznie zamarli. Pochgwili znalazłam cię jakimś cudem na podłodze, a następnie u higienistki. Skończyło się na tym, że rodzice po mnie przyjechali. Kinga ma dziwne pomysły, ale skuteczne. Po kilkunastu minutach udręki znalazłam się w domu. Myślałam, ze rodzice sobie pójdą, ale jednak się myliłam. Mama pościeliła mi kanapę w salonie i przyprowadziła wysoką, blondynkę. Ubrana była w zwykły codzienny strój, mając czarne okulary.
- Kochanie, mówiłam ci, że przyjdzie psycholog. Oto pani Katarzyna. Masz być miła.- powiedziała i wyszła.
- Mamo, nie stój za ścianą.- powiedziałam i po chwili usłyszałam tupot stóp wchodzących na schody.- Czy poszła sobie?
- Tak poszła. Witaj, jestem psychologiem jak widzisz.- powiedziała dziewczyna i podała mi rękę.
- No, wiem. Nie potrzebnie moja mama panią tu ciągnęła.
- Chyba jednak dobrze, że przyszłam. Słyszałam, że masz niekiedy napady złości, czy to prawda?
- Tak, ale to było pierwszy i ostatni raz.
- A jak to się stało?
- Zwykła codzienność. Rozdrażniło mnie to, że byłam cała mokra a moja mama robiła mi jeszcze wywiadzik.
- Tylko tyle?
- Tak, wpadłam do basenu, miałam tego dość. Wróciłam do domu cała mokra. Niechcący uderzyłam w stolik, który się przewrócił. Czasami mam dość, że mama traktuję mnie jak dwulatka. Ciągle się o wszystko pyta...
- Kochanie, ja wychodzę.- powiedziała moja mama a po chwili usłyszałam zamykające się drzwi.
- No to chyba nie wiem po co tu przyszłam...
- I tak pani dziękuję... Może już pani sobie iść w każdej chwili. Przepraszam to trochę tak nie grzecznie zabrzmiało.
- Ni się nie stało. Skontaktuję się z pani mamą i porozmawiam z nią.
- Dziękuję pani.- powiedziałam i odprowadziałam ją do drzwi. Kobieta bez wahania wyszła a ja zaczęłam sprawdzać czy nikogo nie ma w domu. Na szczęście moję przemyślenia się potwierdziły. Tata nas tylko przywiózł i pojechał do pracy, a mama... Już pojechała. Czułam się już lepiej... Podeszłam do lodówki i wyciągnęłam masło i ser. Zrobiłam sobie szybką kanapkę i poszłam na górę. Sięgnęłam po nerkę, do której wrzuciłam kilka potrzebnych rzeczy. Klucze od domu, telefon, słuchawki i ładowarkę. Oczywiście musiałam wziąść też pieniądze. Na dworze było bardzo ciepło a ja załorzyłam bluzę i zeszłam do garażu. Wyciągnęłam rower i zrobiłam mały przeglądzik. Na szczęście wszystko było sprawne a ja pozamykałam cały dom, żeby udąc się do Maćka. Zamknęłam ostatnie drzwi i założyłam słuchawki. Póściłam losowe odtwarzanie i pojechałam w kierunku Limanowa. Cóż... Znałam drogę, ale będę musiała jechać gdzieś z trzy godziny. Mniejsza o to, przynajmniej coś schudnę. I tak było. Pędziałam ile mogłam, uważając na wszystko. Po moich przypuszczeniach, trzy godziny później byłam w mieście rodzinnym Kotów. Jeszcze dwie uliczki...
- Kto mówi?- zapytała osoba, przez  domofon.
- To ja ciociu, Lena.
- O to ty złotko, już cię wpuszczam.
Po chwili rozległ się cichy pstryk, po którym otworzyły się drzwi. Odłożyłam rower a tata Maćka i Kuby przywitał mnie gorąco.
- O! A kogo tu sprowadza?- zapytał szczęśliwy
- Hej, wujku... Jest...
- Wchodź, a nie pytaj się.
- No dobrze.- powiedziałam i weszłam do środke, przytulnego domku. Zdjęłam buty a mężczyzna zaprowadził mnie do salonu. Ku mojemu zdziwieniu do nas wpadł Kuba. Cały potargany i na dodatek bez koszulki. Pomachał i pobiegł na dół.
- A temu co?- zapytałam
- Myślał, że Gabrysia przyszła.
- Ta jego nowa dziewczyna?
- Tak, urocza dziewczyna.- powiedziała ciocia.
- Mam pytanie, czy jest Maciejka?
- To dziwne, bo rano pytał się, czy może to ciebie przyjechać.- powiedziała kobieta
- Do mnie?- zdziwiałam się
- Tak,a Maniek jest na górze.- powiedział mężczyzna
- Mogę do niego iść?- zapytałam a obydwoje skinęli głowami. Szybciutko na schodach udałam się na góre. Jak pamiętam to był drugi pokój od prawej. Kurna, tylko po której prawej? Raz się żyję. Otworzyłam drzwi do drugiego pokoju i zobaczyłam Maćka siedzącego przy kompie.
- Myślałam, że się wyprowadziłeś?
- Kilka rzeczy mam u siebie, ale jeszcze innych nie wizięłem. Nie myślałem, że na serio przyjedziesz. A gdzie rodzice?
- O kurna zgubiłam ich.- powiedziałam a chłopak się zaśmiał.- Żartuję, nie wiedzą, że tu jestem.
- Życie na krawędzi.
- Tak. Co tam u ciebie?
- Jak widzisz dobrze, a u ciebie?
- Jezu, nigdy się tak nie czułam.
- Co ci?
- W końcu przejrzałam na oczy... Wciąż nie mogę uwierzyć, że byłam taka zaślepiona.
- Ale o co chodzi?
- No, wiesz... Nie mam szczęścia do chłopaków. Tomek to nie był dobry wybór. Ty masz szczęście do mnie.
- Do ciebie!? Jak to?
- Ty wiedziałeś, że Phillip to odpowiednia partia dla mnie.
- No a kto by tego nie wiedział?
- Spójrz przed siebie... J a tego nie widziałam. Popełniłam straszny błąd.
- Chodzi ci o Philla? Czyli, że?
- Posłuchaj, ja się do niego ostro pomyliłam... Juliet nie była z nim w ciąży, a ja źle go oceniłam. On... Straciłam szanse, już po raz kolejny.
- Mówiłem ci od początku, że to nie jego wina.
- Właśnie to zrozumiałam. Było tak blisko. Mogłam się pogodzić... Muszę się z nim spotkać.
- Tylko, że on już wyjechał z Polski...
- Czekaj, czekaj, co? Czyli, że on tu był!?
- No tak.
- Nie powiedziałeś mi!?
- Pokazałem ci...- powiedział a ja się głęboko zastanowiłam. On mi pokazał... Ostatnie raz widzieliśmy się przed imprezą. Czyli, że ten cłopak to był on...
- Już wszystko rozumiem.
- Wiesz, że to jego pocałowałaś?
- Tak.- powiedziałam rozmarzona dotykając swoich ust. To mógł być tylko on. Sjoeen, tak mówił,  śmiał się. Głupia ja, czemu tego nie zauważyłam!?
- Masz zamiar go spotkać?- zapytał
- Ty się głupio chyba pytasz. W końcu to przez ciebie.
- Jak to?
- Mogłeś mi powiedzieć.- wyjaśniłam uśmiechnięta.
- Złotko masz to jak w banku...
- Czyli jak? Kredyt hipoteczny?
- Dzwonie po Norwegów.

~***~

Tak właśnie było. Maciek zadzwonił a następnego dnia byliśmy już w Norwegi. Zarezerwowaliśmy sobie hotel. Chociaż z wyjazdem było ciężko. Mama, nie chciała mnie wypuści, ale Maniek już coś jej tam na opowiadał. Chłopak poszedł spotkać się z Norwegami, a ja pozostałam w pokoju. Jak na razie nie miałam ochoty na rozmowy. Nadal nie mogę w to uwierzyć. To był Phillip... Wyjrzałam przez okno i zobaczyłam lekko zachmurzone niebo. Założyłam trampki i wyszłam z pokoju. Udałam się przed hotel. Zauważyłam wielki park, piękny... Postanowiłam się przejść. Szłam sama alejkami i nie zauważałam praktycznie na nic. Z mną rozbiegały się jakieś krzyki. Niestety nie za bardzo je rozumiałam. Noreweski to nie był mój język. Nagle niebo z ciemniało. Zaczęłąm obchodzić wielką fontannę. Położyłam dłonie na zimnym marmurze i spoglądałam w wodę. Po chwili jedna mała kropelka spadła na mój nos a ja spojrzałam przed siebie. Po drugiej stronie fontanny znajdował się chłopak...
- Phillip?- zapytałam a nieznajomy podniósł głowę. Chłopak zauważył mmie i szybko do mnie podbiegł. Uradowana rzuciłam mu się na szyję bez efektów. Sjoeen stał jak słup soli.- Coś się stało?
- Nawet nie wiesz ilę... Wracasz tak sobie?
- Phill, dja mi wyjaśnić...
- Wiesz ilę przez ciebie wycierpiałem?
- Myślisz, że mi było łatwo?- zapytałam
- Mam już tego dość...
- Przyjechałam... Kurna, po co ja to robiłam?- powiedziałam i odeszłam na drugą stronę fontanny... Chłopak nic nie zrobił. Stał jak wcześniej, a ja? Płakałam, cierpiałam przez niego... Po co ja tu przyjechałam? Mogłam siedzieć i zostać siostrą zakonną. Po chwili rozpadał się ogromny deszcz. Zaczęłam iść w przeciwną stronę, a deszcz lał mocniej i mocniej. Nagle usłyszałam czyjś krzyk.
- Lena, zaczekaj!- krzyknął a ja rzuciłam się do ucieczki. Biegłam pod wiatr cała mokra, nieszczęśliwa. Po chwili chłopak złapał mnie za rękę i przyciągnął do siebie. Zaczęłam się szarpać a on nie nie miał zamiaru mnie wypuścić.
- Puść mnie!- zarządałam
- Jestem wielkim idiotom, ale wybacz mi.- powiedział i specjalnie złapał mnie za ręcę.
- Co ty robisz?
- Już raz pozwoliłem ci odejść teraz tego nie zrobię...
- Phillip odejdź ode mnie.
- Co proszę?
- To co słyszałeś.- powiedziałam a chłopak ze zdziwieniem się na mnie spojrzał. Szybko posmutniał i odszedł. Zrezygnowana usiadłam na ławeczce. Co ja robię? Kobieto weź się w garść! Przecież go kochasz, prawda? Tak czy nie? Tyle wyborów... Tak, kocham go a on... Nie pozwolę mu odejść. Już zrobiłam kilka błędów. Wstałam i pobiegłam przed siebie. W całej tej ulewie zauważyłam sylwetkę chłopka. Stał sam, ze spuszczoną głową. Jego włosy wyglądały jak po kąpieli, a ubranie było jak śwerzo wyprane. Podbiegłam do niego i stanęłam przed nim. Phillip podniósł głowę a ja zaczęłam płakać. Nie było tego za bardzo widać...
- Przepraszam...- zaczął
- Nie musisz.- wyjaśniłam a on przysunął mnie do siebie. Teraz już byłam tego pewna. Chłopak przysunął się i lekko pocałował mnie w usta.


*********************************************************************
No i tak mija kolejny dzień... Mam nadzieję, że wam się podobał rozdział :) Piszcie w komentarzach, polecajcie znajomym ;) niech komentują do woli. Dziękuję nie którym osobom za nominowanie do Liebster Award. Macie tu piosenkę, która pozwalała mi tworzyć. Niestety muszę przyznać, że już jutro pojawi się Epiolog :(

CZYTAM = KOMENTUJĘ

Rozdział 38

Rozdział 38

Kim on mógł być? To pytanie nie dawało mi spokoju... Tajemnicza osoba, podobna do... Nie to nie możliwe. Za dużo czasu przebywałam z Phillipem, ale to nie mógł być on. Nie wiedziałby gdzie jest impreza i jak wyglądam. Zdawało mi się, że to Tomek, a tu co? On przetańcował sobie z Martą. Nie jestem za nią zła, ale jak mógł mnie z nią pomylić. Co ja gadam!? W końcu też go pomyliłam... Oparłam się o ścianę szkolnych murów. Zimna, płaska powierzchnia spowodowałą gęsią skórkę na rękach. Siedziałam sama. Nie wiedziałam co o tym myśleć. Sięgnęłam do piórnika po pierwszy lepszy ołówek. Zaczęłam się nim bawić, nie zwracając uwagi na innych. Byłam tak jakby nie obecna. Mój mózg nie pozwalał mi się skupić na lekcji. Widziałam całą swoją klasę i nauczycielkę. Nie wysoką blondynkę, która poruszała ustami w celu mówienia. Nie mogłam jej słuchać ze swojego powodu. Tajemnicza osoba mi nie pozwalała. Ciągle miałam jej obraz przed oczami. Rozmowy, jego głos, taniec, jego kroki, wpadka do basenu.

~***~
(Phillip)
- Stary co się z tobą dzieję?- zapytał Fannemel
Dzisiaj byłem bardziej ogarnięty niż kiedykolwiek. Przede mną stał Anders i wypominał się o dziewczynę. Miał na sobie pierwszą lepszą koszulkę z walizki... Skąd wiem, że z walizki? Była lekko pognieciona. Zresztą, jemu to nigdy nie przeszkadzało.
- NIC mi się nie dzieję.- odpowiedziałem i założyłem bluzę. Miałem zamiar przejść się po mieście. W końcu w Zakopanym nie jestem za często.
- Co ty robisz?- zapytał
- A czemu zadajesz pytania jak moja matka?- rzuciłem
- Martwię się.- powiedział chłopak i przytulił mnie.
- Posłuchaj, jeżeli moja mama przysłała ciebie żebyś mnie pilnował to lepiej sobie idź...
- Zrobiłaby tak?
- Nie. Myślałem, że jak cię wrobię to sobie pójdziesz.- powiedziałem a ona zaczął się śmiać.
- Więc jakie masz plany na przyszłość?
- Co?
- No wiesz... Spotkałeś się z Leną, więc co dalej?
- Dobre pytanie. - powiedziałem a naglę usłyszałem czyjś krzyk. Odwróciłem się a za nami biegł Maciek.- Spadł nam jak grom z jasnego nieba.
- Ludzie! Czy ja muszę was gonić po całym mieście?- zapytał zdyszany
- Całym?- podkreślił Anders
- Dobra, masz mnie. Nie po całym. Phillip czemu nie odbierasz komórki?- zapytał Kot. Sięgnęłem do kurtki i zaczęłem szukać... Nie mogłem.
- O kurna. Zajemali mi telefon.- wyjaśniłem
- Na pewno zostawiłeś w hotelu.- zapewnił Anders
- NO pewnie tak.- powiedziałem
- Skąd ja to znam? Chłopaki mam już plan co będzie dalej.
- Jak to?- zapytał Andres a ja uderzyłem go w czoło.
- Czy urodziłeś się żeby zadawać takie idiotyczne pytania?- zapytałem się Norewga.
- Ja...
- Nie odpowiadaj. Twoja mina mówi wszystko za ciebie. No Maciek co masz?
- Wpadacie do mnie. Mieszkam tak na prawdę w Limanowie, a to nie za daleko. Gdzieś z dwie godziny samochodem...
- Tylko dwie!? Nie można było więcej?- zapytał Anders

~***~
Wyszłam z kolejnej sali. Kolejna lekcja. Kolejna przygoda. Kolejne myśli. Nadal nie mogę uwierzyć kim mogła być ta osoba. Rzuciłam plecakiem pod salę od polaka. Czyjaś dłoń dotknęła mojej ręki. Odwróciłam sie i zauważyłam osobę wyższą ode mnie. Był to Tomek. Przytuliłam go z całej siły.
- Ej, ej bo nie udusisz.- powiedział. Tomek był dla mnie jak najlepszy kolega. Ni cnas nie łączyło. No chyba, że przyjaźń... Damsko-męska też istnieje.
- Sorki...
- Nie, nawet mi sie podobało. Lena co ci?
- Wciąż się zastanawiam kim jest ta osoba...
- Zapomnij o niej. To była zwykła pomyłka. Nic. Nie powinnaś się przejmować.
- Gdyby to  było takie proste.
- I jest chodź.- powiedział i poprowadził mnie na górne piętro szkoły. Praktycznie to nic tam nie było. Tak na pardę to nie mamy tu wstępu.
- O co chodzi?- zapytałam
- Wiesz jak dużo dla mnie znaczysz...
- Wiem. Przyjaciele na zawsze.
- Przyjaciele to na pewno, ale ja chciałbym więcej...
- Słucham?
- No chyba sama wiesz.
- Nie, nie rozumiem o co ci chodzi.
- Lena kocham cię.- powiedział i zaczął się do mnie przybliżać. Jego dłoń przeczesała moje włosy. Po chwili czułam jego oddech i odbicia serca. Nie mogłam uwierzyć, że on to robi. Chciał mnie pocałować... Nie mogłam dłużej tego wytrzymać.
- Tak chcesz mi pomóc?- zapytałam a on bardziej się przybliżał. Ja robiłam na odwrót zaczynałam się oddalać.
- Zamierzam cię uszcześliwić.- powiedział a ja go odepchnęłam
- Więc ci się nie uda.
Myślałam, że Tomek jest inny. Że nie zależy mu na miłości. Miała być tylko przyjaźń...

***********************************************************
Przepraszam was :( To nie biało być to. Myślałam, że napiszę dłuższy i ciekawszy a tu cenzura wyszło! Przepraszam... Mam nadzieję, że mi wybaczycie. Postaram się przez te trzy dni wolnego napisać LEPSZE rozdziały. Dzisiejszy dzień pełen niespodzianek. Wybaczcie, ale jeszcze dzisiaj muszę poszukać i wymyślić układ do salsy :))) No to lecę i przepraszam :o
Papatki :*****

CZYTAM = KOMENTUJĘ

Rozdział 37

Rozdział 37

- Jak to nie wiesz?- zapytała dziewczyna i zaczęła szperać w mojej torbie. Usiadłam zrezygnowana na łóżku "diabełka". Zdjęłam głupie skrzydła i rzuciłam je w kąt.
- Nie idę.- powiedziałam
- Ale musisz iść.- powiedziała i usiadła obok mnie.- To, że nie masz głupiej maski to nic nie oznacza...
- Ale trzeba je mieć.- rzuciłam a dziewczyna wstała i podeszła do szafki. Wyciągnęła z niej pudełko i wyciągnęła z niej to o czym myślałam.
- Jedna z najładniejszych dziewczyn musi być na imprezie.- powiedziała i założyła mi maskę oraz podała lusterko.- Miałam ją rok temu...
- Jesteś cudowna!- krzyknęłam i przytuliłam ją. Miałam na sobie śnieżnobiałą maskę z piórkami.
- Oj tam, oj tam. Idziemy?- zapytała kiedy do drzwi zadzwonił dzwonek a my zbiegłyśmy na dół. Kinga otworzyła drzwi a ja zauważyłam, że zapomniałam wziąć z góry skrzydeł... Najwyżej ic nie wezmę.
- O kurna...- powiedział i spojrzał na numer domu.- Czy ja przyszedłem pod dobry dom?
- Jasne głuptasie!- rzuciła Kinga i pocałowała go. Był to Adam.
- Pięknie wyglądacie... O Lena nie masz już gipsu!
- Ale ty spostrzegawczy.- powiedziałam i uśmiechnęłam się do niego.
- Jedziemy?- zapytała Kinia a my przytaknęliśmy lekkim skinieniem głowy.
Adam zaprowadził nas do samochodu i razem wyjechaliśmy do Kuby. Chłopak miał prawo jazdy a do kolegi nie mieliśmy za daleko. Jechaliśmy przez 10 minut... Podjechaliśmy pod dom i zauważyliśmy, że nie jesteśmy pierwsi... Chyba ostatni. Weszliśmy do wielkiego domu, a Kinga z Adamem poszli do Kuby. Dziewczyny by ły bardzo ładnie ubrane, a ja? Ja też! Stanęłam pod oknem i wypatrywałam Tomka. Niestety te głupie maski mi to utrudniały. Kuba gorąco nas przywitał i zaczęła się impreza. Pierwsza, druga, trzecie piosenka. Miały tak szybko. Dziewczyny nieźle się bawiły a chłopcy próbowali zagadać. Stałam pod ściną, kiedy naglę zabolała mnie złamana noga. Może lepiej powinnam chodzić z kulami, jak nakazał mi lekarz. Przykucnęłam i zauważyłam obcą postać stojącą przede mną. Popatrzyłam się w górę a moim oczom ukazał się chłopak w czarnej masce. Miał ciemne włosy i zniżył się do mnie.
- Nic ci nie jest? Może ci pomóc?- zapytał a ja skinęłam twierdząco głową. Podstawił mi krzesło i pomógł usiąść.
- Dziękuję.- odpowiedziałam.
- Coś się stało?- zapytał
- Nic poważnego.- wyjaśniłam, a ból nogi ustąpił. Wstałam i przeszłam sie kawałek. Uśmiechnęłam sie do nieznajomego i lekko przyjrzałam sie jego wizerunkowi. Miał ciemne, brązowe włosy, był uprzejmy i... To Tomek. W końcu go znalazłam. Ubrany był w czarne spodnie i koszulę... Przypominał Kingę w wersji męskiej. Nie zrozumcie tego dosłownie.
- Coś ci się stało w nogę?- zapytał
- Przecież sam wiesz.- powiedziałam i uśmiechnęłam się do niego.- Miałam złamaną nogę... Przedwczoraj zapomniałam ci powiedzieć, że wczoraj zdejmowali mi gips. Jak mnie poznałeś?
- Męska intuicja.- powiedział i szeroko se do mnie uśmiechnął. Tomek jakoś dziwnie mówił... Jego codzienny ton głosu nagle sie zmienił. Zaczął mówić z takim dziwnym akcentem...
- Ej, co masz z głosem? Tak jakoś dziwnie mówisz?- zapytałam
- Wybacz, mam chrypę.- wyjaśnił i spojrzał w stronę tańczących osób. Grała jedna z imperezowych kawałków...- Zatańczymy?
- Wiesz co? Chyba nie. Nie jestem jeszcze pewna co do swojej kondycji.
- Rozumiem.- wyjaśnił i poprosił mnie na górę. Wszyscy zeszli na parter by razem imprezować. My poszliśmy i sami znaleźliśmy sie w holu. Usiadłam na parapecie a Tomek przysunął sobie krzesło. Podał mi talerzyk z ciastem.- Masz ochotę na ciastko?
- Ciastko.- powiedziałam dziecięcym głosem.- Oczywiście.
- Będziesz gruba.- zaśmiał sie
- A masz coś do grubszych dziewczyn?- zapytałam
- Ja nigdy.- powiedział nadal śmiejąc sie.
- Moja koleżanka by sie na ciebie od razu obraziła... A masz coś do tego, że lubię ciastka?
- Nie, wręcz przeciwnie. Uwielbiam słodkie dziewczyny.- wyjaśnił a ja zaczęłam się śmiać.
- Uważasz, że jestem słodka???
- No pewnie...
- Jesteś najlepszym chłopakiem jakiego kiedykolwiek mogłam spotkać.- wyznałam, ale niestety to nie była prawda... Najlepszą osobą był chłopak, ale inny... Norweg.
- A ty najlepszą dziewczyną.- powiedział
- Dzięki... Wiesz, że cię uwielbiam?
- No, chyba nie...
- Wiesz.
- Nie.
- Wiesz.
- Chyba nie...
- Mam ci powtórzyć?
- Tak.
- No chyba nie.
- Chyba tak...
- Wiesz, że cie uwielbiam i wszystko jasne.
- Nie bo ciemne.
- Ej!
- Kup se klej
- To jest stare.
- No chyba nie
- Wysil sie bardziej.
- Trzeba używać mózgu? Jak tak to ja sie nie bawię. Zaraz wracam.- powiedział i zszedł na dół.
Uwielbiam go, a on nawet nie wie jak bardzo. Szczerze powiedziawszy to niektóre teksty przypominają Phillipa... On cały go przypomina. Ten sposób wymowy i w ogóle wszystko. Strasznie mi go przypomina. Po chwili Tomek wbiegł na górę a ja odłożyłam ciastko. Chłopa złapał mnie za rękę i poprowadził na dół.
- Gdzie idziemy?- zapytałam
- Zobaczysz.- powiedział a ja popatrzyłam na chłopaka. Wszyscy stali z boku a parkiet był dosłownie pusty. Zeszliśmy na dół a Tomek wziął mikrofon.
- Tą piosenkę, chciałbym dedykować najważniejszej dla mnie osobie. Lena wybacz za moje głupie błędy.- powiedział i oddał mikrofon.
Adam Lambert ~Better than Know Myself
Pokazał coś innemu chłopakowi, który puścił muzykę.
- Co ty odwalasz?- zapytałam sie zdziwiona.
- Choć zatańczymy.
- Jest jeden problem ja nie umiem tańczyć...
- Na łyżwach się nauczyłaś.- powiedział i powiódł mnie na środek sali. Skąd on wiedział o łyżwach? - Teraz też sie nauczysz.
Zaczęła grać muzyka a ja miałam ochotę uciec, ale Tomek nie pozwalał mi. Wszystkie oczy były skupione na nas
- Skompromitujemy się.- powiedziałam
- Nie.- odpowiedział i złapał mnie za rękę, którą położył na swoim ramieniu. Swoje dłonie ułożył na moich biodrach. Zaczęła się pierwsza zwrotka, a ja zaczęłam się lepiej bawić. Na mojej twarzy pojawił sie uśmiech. Chłopak zakręcił mnie a do nas zaczęli sie inni przyłączać.
- Jesteś głupi.- szepnęłam mu do ucha.
- Już mi to kiedyś mówiłaś.
Między nami było coś magicznego... Przytuliła się do niego i poczułam jego ciepło. Skrzyżowaliśmy swoje ręcę i splotliśmy je w uścisku po czym zaczęliśmy się kręcić. Chłopaka zaczął się śmiech, kiedy nabieraliśmy prędkości. Skończyło sie na twym, że podniósł mnie a ja w końcu pocałowałam go w policzek. Chłopak poczuł ten miły gest i był lekko zdziwiony. Stał nie ruchomo i patrzył się na mnie. Kręciłam się i szalałam... W końcu byłam szczęśliwa. Chłopka chyba zrozumiał o co mi chodziło i oboje wyszliśmy z domu na podwórko. Mijaliśmy całuące się pary... No tak! Kingę i Adama tez widzięliśmy... Szliśmy w kierunku basenu.
- Jesteś nie normalny.- rzuciłam
- Ty też...- powiedział a za nami rozbiegł się czyjś krzyk. Ku nam biegł jakiś chłopak. Niechcący popchnął nas a my wpadliśmy do basenu. Szybko sie wyłoniłam na powierzchnię i zauważyłam, że spadła mi maska. ,,Nie, nie teraz" pomyślałam i wyszłam na brzeg zasłaniając oczy.
- Czekaj!- krzyknął Tomek, który wraz ze mną wpadł do wody.- Nie uciekaj!
Zaczęłam biec i aż wybiegłam z posesji Kuby. Cała mokra udałam sie na najbliższy przystanek autobusowy. Dojechałam do domu a moja mama zaczęła awanurę.
- O której to się do domu wraca!?- wrzasnęła
- Przecież byłam na imprezie.- powiedziałam i weszłam do pokoju
- To sie nazywa impreza?- zapytała i pokazała na moje mokre ubranie.- Zobacz jak ty wyglądasz.
- Gdzie Maciek?- zapytałam
- Przed chwilą powiedział, że musi sie z kimś spotkać.
- Szkoda.- powiedziałam i poszłam do salonu.
- Dziecko, czy ty sie kiedykolwiek ogarniesz?
- O co ci chodzi?
- Od czasu przyjazdu nie rozmawiasz a nami, nic nie mówisz, unikasz kontaktu... Mam dalej wymieniać?
- Jak chcesz to możesz.
- Jak śmiesz tak do mnie mówić! Jestem twoją matką a nie koleżanką! Tak to sobie do innych mów!
- Dobrze matko.
- Odzywaj sie z szacunkiem i mów co sie tam działo. Nic ci nie zrobili?
- Nie, ogarnij sie mamo!
- To ty zacznij żyć!
- Przecież żyję
- Właśnie wiedzę! Mów mi wszystko.
- To moje życie i nie muszę ci mówić.- rzuciłam
- Musisz!- krzyknęła
- Mamo odwal sie w końcu od mojego życia! Zajmij sie swoim.- powiedziałam i lekko kopnęłam szafeczkę na której stała lampka. Moja siła spowodowała, że urządzenie spadło i rozbiło się.
- Nie dajesz mi już...
- Czego!?
- Będziesz chodzić do psychologa!- krzyknęła i poszła na górę.- Idę załatwić ci wizytę.
- Żartujesz sobie?
- A właśnie nie, będziesz mi posłuszna!

~***~
(Phillip)

Wróciłem do pokoju hotelowego. Otworzyłem drzwi i zastałem tam Fannemela i Kota. Oboje byli bardzo zdziwieni.
- Stary co ci jest?- zapytał Anders pokazując na moje mokre ubranie.
- Wpadłem do basenu.- powiedziałem i zdjęłem koszulkę.
- Ale jak było?- zapytał Maciek
- Nie do opisania.
- No, ale jak?
- Była przepiękna... I jeszcze....
- Co?- zapytał Anders.- Weź nie trzymaj nas w niecierpliwości.
- Pocałowała mnie.- wyjaśniłem a chłopaki zaczęli gwizać.
-Serio!? Czyli, że sie pogodziliście?- zadał kolejne pytanie Maciek
- Niestety nie doczekała do czasu zdjęcia masek...
- Jak to?
- Wpadliśmy do basenu, a ta przestraszona uciekła.- powiedziałem i poszedłem do łazienki. Stanęłem przed lustrem i rozmarzyłem się. Ona mnie pocałowała. Nadal nie mogłem w to uwierzyć. Co z tego, że to był całus w policzek, ale jednak. Mam nadzieję, że mnie poznała. Nie umiem opisać swojego szczęścia. Jej biała sukienka i maska, nie równały sie jej. W nich była cudowna. Jak prawdziwy anioł. Jestem w niej bardzo zakochany... Za bardzo.

~***~
Następnego dnia spięłam włosy i zabrałam plecak wybiegając z domu. Łzy pchały mi się do oczu. Nie mogłam uwieżyć, że ona mnie wysyła do psychologa. Jest okropna. NIENAWIDZĘ JEJ. Weszłam do szkoły i poszłam na biologię. Przed salą spotkałam Tomka, Kingę, Adama, Iwonę i Martę.
- Hej, wszystkim.- powiedziałam a wszyscy mi odpowiedzieli.
- Jak tam wczorajszy bal?- zapytała Kinga
- Było cudownie.- odpowiedziałam i spojrzałam na Tomka.
- Cieszę się, że ci się podobało.- powiedział
- Tomek, dziękuję ci za taniec.
- Jaki taniec?- zapytał
- No wczorajszy.
- Jak to!?
- No wczoraj poprosiłeś mnie do tańca... Siedzieliśmy na górze i rozmawialiśmy. Wybacz, że nie byłam na zdjęciu masek. Przecież sam wiesz
- Nie rozumiem.
- Tomek, nie udawaj greka. Przecież ktoś nas wepchnął do basenu a ja byłam cała mokra i uciekłam... Tamtej nocy bawiłam sie tylko dzięki tobie.
- Lena, to nie tak.- zaczęła Iwona
- Coś nie tak?- zapytałam
- Posłuchaj, to nie możliwe, żebyśmy razem tańczyli. Szukałem cię i myślałem, że znalazłem, ale to była Marta.
- Jak to?- zapytałam
- Przez cały czas byłam z Tomkiem. Dowiedziałam sie po zdjęciu masek.- wyjaśniła dziewczyna
- Czyli, że to nie ciebie...?
- Nie, nie mnie.- powiedział a ja nie wiedziałam co powiedzieć. Po chwili zakręciło mi sie lekko w głowie.
- Lena, nic ci nie jest?- zapytała Kinga
- Może pójdę po pielęgniarkę?- zapytał Adam
- Ja myślałam, że to ty.- wyjaśniłam a chłopak mnie przytulił.
- Spokojnie...
- Myślałam,  że to ciebie pocałowałam.
Chłopak wypuścił mnie i spojrzał sie ze zdziwieniem. To nie jego pocałowałam. To musiał być ktoś inny... Ale kto???
***************************************************
Mamy kolejny rozdzialik. Wybaczcie, że dopiero teraz ;D Mam nadzieję, że wam sie podoba ;) Piszcie co sadzicie w komentarzach.

CZYTAM = KOMENTUJĘ

Rozdział 36

Rozdział 36

- Lena, jak tam Tomek?- zapytała mnie moja koleżanka Iwona
- Tomek!? Jak to Tomek!? Nie obchodzi mnie żaden Tomek!- rzuciłam i poszłam do Marty. Myślałam, że to jest jedna z tych normalniejszych osób. Przynajmniej za taką ją uważałam.- Hej, Marta.
- Hej, kochana. Co tam u ciebie?- zapytała brunetka.
- Lepiej nie gadać...- powiedziałam a dziewczyna zrobiła wielkie oczy.- No dobra. Tomek mnie wkurzył. Dopiero co przyszłam do szkoły zaczynają mnie denerwować. Powiedział, że chodzę mu po głowie...
- To chyba dobrze...- powiedziała
- Nie.- powiedziałam i przetarłam twarz rękoma.- Nie mam zamiaru się zakochiwać.
- Lena, przestań...
- Jak na razie.- dodałam.
- Czyli, że masz kogoś?
- Miałam..., ale to skończone...
- Nie martw się...
- A czy ja wyglądam jakbym się martwiła???- zapytałam
- Chyba nie. A co powiedziałaś Tomkowi? Bo przecież wiem, że na pewno mu dogryzłaś.
- Powiedziałam mu żeby te teksty to swojej matce zostawił...
- Oooo to grubo. Może powinnaś go przeprosić?
- Ja!? Niby za co???
- W końcu dzisiaj chyba jakiś dziwny masz dzień... Czymś się smucisz.
- To aż tak widać?- zapytałam a dziewczyna przytaknęła skinieniem głowy.- Może na serio powinnam go przeprosić...
- Chyba tak.- powiedziała Marta.
- No to po lekcjach.- powiedziałam kiedy zadzwonił dzwonek na lekcję. Akurat mięliśmy wychowanie fizyczne. Moje koleżanki były przebrane i mogłyśmy się udać na zajęcia z panem Adamem. Dziewczyny wzięły pikłi do siatki i zaczęły rozgrzewkę.
- Lena, co ci?- zapytał nasz nauczyciel, który przybił mi piątkę.
- Na pewno chce pan wiedzieć?- zapytałem
- A będzie to takie drastyczne?
- Trochę.
- Toooo, tak.
- No, więc potrącił mnie samochód.- odpowiedziałam a pan Adam ze zdziwieniem się na mnie spojrzał. Chyba wiedział, że nie chcę dalej o tym rozmawiać i poprosił mnie żebym sprawdziła listę obecności.

~***~

(Phillip)

- Phillip, czemu nie byłeś na dzisiejszym konkursie?- zapytał Stoeckl.
To prawda opuściłęm chyba już drugi konkurs z rządu. Nie wiem co się ze mną dzieję. Wiem, że to coś niedobrego.
- Sjoeen, odpowiedz mi!- krzyknął, ale akurat w tej chwili znalazł się Fannemel
- Trenerze może ja z nim pogadam?
- Dobrze.- odpowiedział a ja z Andersem weszliśmy do pokoju. Usiadłem na łóżku z załamanymi rękoma.
- Stary, co ci? Dlaczego się tak zachowujesz? Powiesz coś w końcu? Od kilku dni siedzisz tak sam. Bez nikogo. Zastanawiasz się nad czymś a ja nie wiem nad czym. Martwimy się o ciebie.
- Ciesz się, że nie przechodzisz tego co ja...- rzuciłem
- Powiesz mi co się dzieje. Przecież wiesz, że nikomu nie powiem.
- Dobra, ale dochowasz tajemnicy?
- Słowo.
- No, więc nie mogę zapomnieć o Lenie...
- I to wszystko!?
- Nie, zastanawiam się po c w ogóle żyję. Straciłem najlepszego kumpla a dziewczyna chciała usunąć się w cień. Odleciała i już nie wróciła...
- Serio?
- Anders, zakochałem się i co mi to dało? Ona mnie odrzuciła i co mi na to??? Zostałem sam, a na dodatek nadal ją kocham i nie mogę o niej zapomnieć.
- Chyba wiem jak ci pomóc.- powiedział Anders a ja spojrzałem na niego ze zdziwieniem.

~***~

Zdjęłam buta i włożyłam go do worka. Złapałam kule i wybiegłam z szatni. Zobaczyłam Tomka idącego ze swoimi kolegami.
- Tomek, możemy pogadać?- zapytałam a chłopaki zaczęli gwizdać oprócz Tomka, który był przygnębiony.
- Wy idźcie dogonię was później.- powiedział i dał znak innym.- Masz zamiar znowu mnie oczerniać? Odwal się.
- To nie tak, wytłumaczę ci wszystko.- powiedziałam
- No to mów.
- Możemy, nie tutaj?- zapytałam i rozejrzałam się. Ze szkoły wychodziło dużo osób... Nie chciałam, żeby ktoś słyszał nasza rozmowę.
- Dobra, chodź do parku.- powiedział a my przeszliśmy przez pasy . Po chwili znaleźliśmy się w zielonym otoczeniu.
- Więc, co chcesz mi powiedzieć?
- Chciałam cię przeprosić za moje zachowanie...
- Spoko, postaram się zapomnieć.- powiedział i uśmiechnął się do mnie.- Dlaczego tak mnie odepchnęłaś?
- Miałam ciężki ostatni miesiąc.- powiedziałam a my skręciliśmy do następnej alejki.
- Dlaczego?
- Wolę o tym nie rozmawiać...
- Powiedz, przecież nikomu nie powiem.
- Dochowasz tajemnicy?
- Dochowam.
- No, więc zakochałam się w skoczku narciarskim... I to był wielki błąd. Niby wszystko układało sie cudownie, ale się skończyło. Pewnego dnia zauważyłam Phillipa z dziewczyną, zapewne się miziali. Tego dnia wpadłam pod samochód łamiąc sobie nogę. Byłam w krótkim czasie w śpiączce, ale moje życie i tak nie ma sensu. Jego dziewczyna zamknęła mnie w łazience, chciała zrujnować mu zycie i mi. I jej się udało...
- Dlaczego?
- Okazało się, że ona jest z nim w ciąży... On kazał jej wyjechać, a mnie na lotnisku wyznał miłość...
- I co się stało dalej?
- Wróciłam do Polski i zamierzałam skończyć z tym...
- A co teraz?
- Jeszcze nie wiem. Za to bardzo przepraszam cię za moje zachowanie...
- Nie, no spoko. Będzie dobrze.

~***~

(Phillip)

- Phill, chodź!- krzyknął Anders
- Ale ja się przed nimi skompromituję...
- Sobie chyba żartujesz!? Idziemy tam.- rozkazał Fannemel i weszliśmy do pokoju Polaków.- Siema, mamy do was sprawę, raczej Phillip ma.
- O co chodzi?- zapytał Jasiek, który trzymał w reku książkę.
- O Lenę biega?- zapytał Piotrek
- A co ty jakiś atleta jesteś? No oczywiście, że chodzi o nią...- powiedział Anders i stuknął mnie w ramię.
- Zakochałem się w niej.- powiedziałem
- Serio!?- zapytał Pieter
- To czemu jej nie powiedziałeś przed odlotem?- zapytał Ziobro
- Jak myślisz, że mając książkę, będziesz mądry to się mylisz.- rzuciłem
- On wyznał jej to wtedy, ale ona odleciała.- wyjaśnił Andres.
- Jak kocha to wróci.- powiedział Kamil
- No i właśnie w tym problem.- skomentował Maciek.
- Chłopaki pomóżcie mi!- wybłagałem
- Mam pomysł!- powiedział Pieter a my wzięliśmy sie do jego realizacji. Po kilkunastu dniach znaleźliśmy się w samolocie, aby wylecieć...

MIESIĄC PÓŹNIEJ

~***~

Zadzwoniłam przez domofon a po chwili zabrzmiał cichy dźwięk furtki. Lekko ją popchnęłam i weszłam na podwórze. Znajomy mi pies skoczył na mnie a ja usłyszałam czyjś głos.
- Trelek, do budy!- krzyknął nie za wysoki brunet.
- Pa, kochany.- powiedziałam i pogłaskałam psa po mordce.
- Szybko zasuwasz na tych kulach.- powiedział Krystian i zaprowadził mnie do środka mieszkania.
- No wiesz.- przytaknęłam i weszłam do salonu. Jak zawsze w sobotę rodziców Krystka nie było a my byliśmy sami. Usiadłam na kanapie a przede mną znajdował się stół z słodyczami i napojem.
- Masz ochotę?- zapytał biorąc szklankę do ręki.
- Nie dziękuję, masz joystick?- zapytałam a chłopak podał mi czarne urządzenie.
- Co ty myślisz, że nie jestem przygotowany?- zapytał.- To w co dzisiaj mam ciebie ograć?
- Chyba na odwrót, ja cię ogram.
- O grze ruchowej przy twojej nodze możemy zapomnieć... To co zawsze?
- Dawaj w końcu będę lepsza w LittleBigCatering.
- Chyba śnisz.- rzucił a my zaczęlśmy grę. Jak zawsze jego mama naszykowała coś słodkiego a chłopak mnie do tego namawiał. Był dla mnei jak młodszy brat. Zwsze razem, na ulicy grając w gry lub na angolu. Pamiętam nasze wspólne korepetycje, zaczęło się od oglądania ,,13 Posterunek". Aż w końcu jego mama sama nam prowadziła korepetycję. Sylwester, przy czym jego brat i inni moi cioteczni bracia skakali a my zasnęliśmy wraz z moim 19- letnim Bartoszem. W końcu przypomniałam sobie jedną rzecz.
- Idziesz, na imprezę u Kuby?- zapytałam
- Nie za bardzo mi się chcę... To jest jutro?
- Tak...
- A ty idziesz?
- Tomek mnie zaprosił, ale jeszcze nie wiem w co się ubiorę... Po za tym jutr nie idę do szkoły.
- Dlaczego?
- Zdejmują mi gips.
- Zazdroszczę ci, że nie idziesz do tej budy.- powiedział a ja spojrzałam na zegarek.
- Muszę już iść...
- Ale dlaczego? Nie, proszę nie.
- Krystian, muszę coś jeszcze załatwić. Umówimy się któregoś dnia. W końcu nie będę miała gipsu.
- Dajesz zrobimy sobie konkurs taneczny w Playaku?
- Podoba mi się ten pomysł.
Chłopak odprowadził mnie do furtki, rozśmieszając mnie jak zawsze. Mam nadzieję, że Kasia nie długo się nim zaintersuję po to fajny chłopak. Dojście do domu było dłuższe niż zawsze. No tak, miałam "kule u nóg." Weszłam do domu i zauważyłam niebieską kurtkę na wieszaku.
- Lena, to ty?- zapytała moja mama
- Tak!- krzyknęłam i zruciłam kurtkę w biegając do pokoju. Przy kuchennym stole siedział nikt inny jak Maciek.
- Tak bez pożegnania wyjechałaś.- powiedział i uśmiechnął się do mnie.
- Przepraszam.- powiedziałam i przytuliłam się do niego.
- A dlaczego nie pożegnałaś się?- zapytała moja mama
- Już nie ważne.- odpowiedziałam- Po co przyjechałeś?
- Chciałem się z tobą spotkać, miał być ze mną Kuba, ale musiał zostać ze swoją dziewczyną...
- Kuba ma dziewczynę?- zapytała zdziwiona
- No, już od dawna. Teraz zachorowała a on z nią został...
- To takie słodkie.- powiedziała moja matka.
- Takie,że aż chcę mi się wymiotować.
- Lena!- pogroziła mi mama
- No dobra.- powiedziałam a Maciek zaczął się śmiać.- Z czego się tak ryjesz?
- Na górze masz prezent i chyba ci się nie spodoba...- powiedział a mnie to zaciekawiło.
Poszłam powoli na górę i weszłam do pokoju. Na moim łóżku leżała sukienka. Była ona koloru śnieżnobiałego miała elegancki krój i nie miała ramiączek a z tyłu posiadała cienki, wydłużany materiał. ,, Jest przecudna" szepnęłam a do mojego pokoju zapukał Maciek.
- Podoba ci się
- Głupio pytasz.- zaśmiałam się i przytuliłam go.
- Wiem, jak bardzo cierpisz. Chcę ci wszystko wyjaśnić, gdyż to był pomysł Phillipa...
- Jak to jego?- zapytałam
- Kupił tą sukienkę i poprosił mnie żebym ci ją przekazał oraz jego przeprosiny.
- Uwierzyłeś mu!?
- Lena, to jest mój kolega a ty się pomyliłaś co do niego...
- Wiem co o nim myślę.
- Pozwolisz, że wyjaśnię ci wszystko? Phill, chciał...
- No dobra.
- Posłuchaj, kiedy zobaczyłaś ich razem, w dniu wypadku to był przypadek...
- Jak to!?
- Wtedy miał ci powiedzieć coś bardzo ważnego i dać to.- powiedział i pokazał czarne, małe pudełko. Nie otworzyłam tego, za bardzo się bałam.
- Co to?
- Zajrzyj.- powiedział a ja się przeraziłam.
- Wybacz, ale nie mogę.- powiedziałam i oddałam bratu pudełko.
- Dlaczego?- zapytał a mi po policzku spłynęły łzy.
- Coś mi nie pozwala...
- Chodzi ci o Juliet? Wytłumaczę ci jego wersję... Nie wiedział, ze ty ich widzisz, z początku się bał i to bardzo. Nie wiedział jak sobie z tym poradzić. Daniel, powiedział, że nie chcę już być jego przyjacielem. Był w szpitalu i tam się z nim pobił o ciebie. Później nie spodziewał się, że przyjdziesz i opowiedz mu całą prawdę o Juliet...
- A jego dziecko?
- Kochana, on nie ma żadnego dziecka. Ona sobie ubzdurała to. Chciała pozbyć się ciebie. Chciała pozbyć się konkurencji.
- Jak to?- zapytałam a do oczu zaczynało mi napływać więcej łez.
- On cię kocha. To co krzyknął na lotnisku było prawdą. Gdybyś go teraz zobaczyła... Chodzi przygnębiony prawie bez oznak życia. Nie przechodził przez kwalifikacje bo non stop o tobie myślał...
- Proszę cie oddaj mu to.- powiedziałam i podałam sukienkę.
- Powiedział, że chciałby dać ci to  z relacji przeprosin. Proszę zostaw to.
- Nie mogę...
- Powiedział, że pięknie byś w niej wyglądała.- powiedział a ja sztuczno się uśmiechnęłam.- Słyszałem, że jutro masz imprezę, może w niej pójdziesz?
- Jeszcze...
- Nie słyszę żadnej odmowy. Jutro, jadę z tobą i zdejmujemy gips. Później wymyślę coś.
- Dziękuję.- szepnęłam i przytuliłam się d niego. Wiedziałam, że zawsze mogłam na niego liczyć...

~***~

Kiedy z Maćkiem wróciliśmy ze szpitala, weszliśmy do sklepu, gdzie chłopak wypożyczył mi skrzydła anioła. Podwiózł mnie swoim samochodem do Kingi. Poprosiła mnie, gdyż ma kłopot z dobraniem rzeczy. Pozwoliła mi tez się tam przebrać.
- W której będę lepiej wyglądać?- zapytała Kinia, pokazując dwie sukienki. Jedną o czerwonym kolorze a drugą o czarnym. Chciała przebrać się z diabełka.
- Lepiej tą drugą.- powiedziałam i wstałam na czarną sukienkę. Była króciutka z koronką z tyłu.
- Jak myślisz jak będę w niej wyglądać?- zapytała przeglądając się w lusterku
- Tak jak zawsze, pięknie.
- Kto cię zaprosił?
- Tomek, dał mi zaproszenie, a to jest u Kuby?
- Tak.- powiedziała uśmiechnęła się do mnie.- Załóż swoją.
- Ale przecież mamy jeszcze godzinę...
- No i co z tego.- powiedziała i pokazała drzwi. Weszłam nimi do małej łazienki gdzie się przebrałam. Założyłam sukienkę i buty.
- No i jak?- zapytałam nieśmiało
- Ty się jeszcze pytasz? Przecudownie.
Zaczęłyśmy się bardziej szykować. Założyłam skrzydła i białe pantofle. Dzięki Kindze wyglądałam jeszcze lepiej. Dziewczyna, trzeba było przyznać, że wiedziała co robi. Lekko zafalowała mi włosy i rozpuściła je, spinając tylko kilka kosmyków. Zrobiła mi lekki makijaż, chociaż sama nie wiem dlaczego w ogóle na to pozwoliłam. Dzięki tej sukience czułam się inaczej. Kinia założyła swoją czarną sukienkę i czarne buty na koturnie. Spięła włosy w luźnego koka i założyła czarną maskę.
- Lena, zakładaj jeszczę maskę i idziemy.- powiedziała a ja sięgnęłam do torby. Szukałam i przewracałam wszystkie swoje rzeczy.
- Nie wiem gdzie ona jest!- wykrzyknęłam

************************************************************
Mamy 36 ;) Trochę taki dłuższy, miał być jeszcze bardziej, ale musiałam kończyć ;D Mam nadzieję, że się wam podoba? Czekam na wsze komentarze ;) Jestem ciekawa jak myślicie co stanie się na imprezie i co będzie dalej z Phillipem i Leną.

CZYTAM = KOMENTUJĘ

Rozdział 35

Rozdział 35
Co ja zrobiłam? Usiadłam na krześle a stewardessa powiadomiła nas, że za pięć minut odlatujemy. Oparłam się na fotelu zastanawiając się nad jednym... Czemu go odrzuciłam? Popatrzyłam na widok, który rozprzestrzeniał się za moim oknem. Położyłam lekarskie kule, na podłodzę a po moim policzku spłynęła łza. Nie, nie teraz- pomyślałam. Wyjęłam z  torby chusteczki i przetarłam niebieskie oczy. To i tak nie pozwalało mi o nim zapomnieć. Nie mogłam przestać o nim myśleć. Obok mnie usiadł mężczyzna. Dlaczego zawsze oni muszą siedzieć obok mnie???
- Nic się pani nie stało?- zapytał chłopak
- Oczywiście, że nie.- zapewniłam małym kłamstwem.- Niech pan tylko uważa tu mam swoje kule...
- Wiem, widziałem.- powiedział i uśmiechnął się do mnie.- Na pewno pani nic nie jest?
- Na pewno.- zapewniła i założyłam słuchawki na uszy. Włączyłam swoją ulubioną piosenkę i napisałam do Iwony, że wracam do Polski.

~***~
(Iwona)
Siedziałam na historii wraz z Mateuszem. Chłopak był dość dziwny, ale nawet fajny. Pani od histy przesiadła mnie z powodu ciągłego plotkowania z Martą. Mati był naszym klasowym komentatorem.  Zawsze on miał coś ważnego do powiedzenia... Tyle, że to zawsze było głupie, ale śmieszne. Przede mną siedziała Marta, którą pani posadziła z klasowym ciachem, Adamem. On i Mateusz to byli najlepsi koledzy. Ich też przesadziła z tego samego powodu. Matra miała rozpuszczone włosy a ja robiłam jej kłosa. Z jakiego powodu? Po prostu mi się nudziło. Historyczka zaczęła o czymś mówić a ja za bardzo się nudziłam. I tak Marta uwielbia jak ktoś ją czeszę. Mój telefon zawibrował a ja rozpuściłam włosy dziewczyny i wyjęłam go potajemnie z kieszeni. Lena przysłała mi SMS'a. Czy ona nie wie kiedy ich wysyłać???
*Lena, 12.57
Wracam do Polski. Jestem właśnie w samolocie. W czwartek idę do szkoły... Czyli jutro..
Yay, w końcu... Ona nawet nie wie jak się cieszę. Ponad dwa miesiące jej nie było... Ale przecież sezon kończy się za.... Ej, co tu jest grane??? Przecież jest jeszcze kilka konkursów.
- Iwonka, chowaj telefonik.- szepnął Mateusz.
- Już...
- Nie ,,już" tylko teraz.- rzucił
- Lena wraca do Polski.- powiedziałam
- Co!?- powiedział zdziwiony
- To co słyszałeś .- odpowiedziałam a chłopak przekazał tę wiadomość Adamowi, który powiedział to Marcie i Markowi a cała reszta dowiedziała się od innych. Oczywiście.... Cała klasa zaczęła szemrać na temat mojej koleżanki.
- Co to za hałas?- zapytała nauczycielka.- Kto mi wszystko wyśpiewa.
- Ja!- krzyknął Mati aż podskoczyłam wraz z nim.
- Proszę, Mateuszu.- powiedziała kobieta
- Kinia to dla ciebie.- powiedział i pokazał na dziewczynę. Była to jedna z najpiękniejszych uczennic w naszej klasie. Miała ona ciemne oczy i prawdziwe rude włosy. Chodziła z Mateuszem.- ,,Ruda tańczy jak szalona..."
- Proszę cię. Kończ waść bólu oszczędź.- powiedziała historyczka a my zaczęliśmy się śmiać. Chłopak usiadł na krześle a dziewczyna posłała mu całusa.- Może pan pójdzie do Mam Talent.
- Niech pani mi wybaczy, ale ja jednak uważam, że to pani ma największy talent z nas wszystkich.- powiedział
- Niby jaki?- zapytałam
- Idealnie tłumaczy historię.- powiedział na głos a potem ściszył głos.- Szkoda tylko, że nic nei rozumiem.
Poklepałam go po ramieniu i zaczęłam się śmiać.
~***~
(Phillip)
Nie rozumiem tego... Dlaczego ona mam się usunąć w cień? Dlaczego mi  nie powiedziała co źle zrobiłem? Boże spraw, żeby nie wsiadła do tego samolotu... Niestety tak nie było. Stałem tak 10 minut, aż podszedł do mnie Maciek.
- O co wam poszło z Leną?- zapytał
- O nic.- rzuciłem i udałem się do wyjścia. Zmarnowałem dla niej konkurs. Dlaczego tak postąpiła? Wróciłem do hotelu kompletnie zrezygnowany. Co miałem zrobić? Właśnie teraz się zakochałem, ale okazja uciekła mi sprzed nosa. Lena była tą jedyną... Tak sądziłem... Nie miałem ochoty na żadne rozmowy. Wolałem być sam... Nie wiedziałem co mam ze sobą zrobić... Nie chciało mi się żyć... Tylko ona podtrzymywała mnie przy tym, że jeszcze żyję. Każdy dzień zaczynałem z myślą, że podejdzie do mnie i zacznie się śmiać... Nie obchodziło mnie to z czego. Mogła się śmiać ze mnie, lub z czegoś innego. Zawsze potrafiła mnie rozbawić. A teraz? Skończyłem jako totalny idiota nie doceniający swojego życia... Niedoceniający ludzi...

~***~

Wróciłam do domu kompletnie zmęczona. Rodzice zalewali mnie pytaniami... A ja miałam tego dosyć. Całe szczęście, że miałam jedną jedyną wymówkę... Jestem po podróży... a na dodatek mam złamaną nogę. Z trudem udałam się do swojego pokoju, przez które prowadziły schody... Załamka totalna. Zostawiłam swoje bagaże w salonie a mój tata obiecał, że mi je przyniesie, ale kiedy to nie powiedział. Przez resztę dnia siedziałam w swoim pokoju. Nie miałam na nic ochoty... Mama kilka razy wołała mnie abym zjadła kolację, aż w końcu kolacja przyszła do mnie. Na moim talerzu leżały dwie kanapki z serem , szynką i pomidorem. Czy zjadłam to? Nawet nie tknęłam. Wstałam i udałam się do swojej łazienki. Zastałam ją taką samą jak wcześniej. Ciemne kafelki, wanna, umywalka, kosz na brudne ubrania i szafka na rzeczy... Napuściłam wodę i wlałam płyn do ciała, tak że powstała piana. Liczyłam na to, że moja mama nie grzebała w moich rzeczach. Potrzebowałam uspokojenia... Sięgnęłam po stołeczek i stanęłam na nim dosięgając do najwyższej półki szafki... Wyjęłam dwie potrzebne mi rzeczy. Związałam włosy w ręcznik i weszłam do wanny, nie zamaczając gipsu. Wyglądałam dość dziwnie... Siedziałam w wielkiej pianie, z nogą poza wanną. Sięgnęłam po te dwie rzeczy i położyłam je obok... Musiałam się odstresować... i to bardzo. Nadal nie mogłam zapomnieć o Phillipie. Miałam go ciągle przed oczami. Otworzyłam puszkę RockStar'a. Moja mama uważała to za czarną puszę a ja nie miałam do niej prawa sięgnięcia. Teraz miałam to gdzieś. Napiłam się łyka energetyka byle o nim zapomnieć. Zapomnieć o wszystkich... Nawet Ewa przypominała mi o skoczkach. Kamil, Olek, Jasiek, Anders, Daniel, Tom... Musiałam położyć temu kres. To był zakończony rozdział w moim życiu. Obiecuję sobie, że póki nie minie liceum to się nie zakocham... O Boże co ja mówię? Przecież ja już jestem zakochana...

~***~

Wstałam o szóstej rano. Kolejny dzień... Kolejna próba zapomnienia. Wczoraj nie udało mi się upić smutków w energetykach. Non stop o nim myślałam... Wstałam z łóżka i założyłam leginsy i jakąś bluzę. Spięłam włosy i poszłam do łazienki posprzątać puszki. Spojrzałam na plan i szybko się spakowałam... Założyłam plecak i zeszłam na dół.
- Pomogę ci kochanie.- powiedział tata i zabrał mi plecak.
- Tato, nie trzeba.- powiedziałam
- Trzeba, trzeba.- rzucił a ja powolutku zeszłam ze schodów.
Zjadłam szybkie śniadanie a mama dała mi zwolnienie lekarskie, które musiałam dać pielęgniarce. Tata podwiózł mnie do szkoły w której byłam o 7.45. Weszłam do szkoły a moja obecność przykuła wzrok innych. Poszłam do szatni i zdjęłam kurtkę. Niestety miałam problem ze zmianą butów.
- Lena, już jesteś!- krzyknęła Kinga.- Co ci się stało w nogę?
- Oj, długa historia.- powiedziałam i uśmiechnęłam się do dziewczyny. W końcu zaczynam życie w szkolnym otoczeniu.- I jak na razie wolę jej nie opowiadać...
- Rozumiem. Pomóc ci z czymś?- zapytała
- Nie, dziękuję.- powiedziałam i usiadłam na podłodze by zmienić buty. Przepraszam buta. Zdjęłam go i dopiero się skapnęłam, że nie zdjęłam z wieszaka tych na zmianę.- Kinia, podasz mi buta.
- Spoko, masz.- powiedziała i podała mi czarnego, lewego, trampka.
- Dzięki, a jak tam u ciebie i Adama?
- Idealnie. Nie myślałam, że spotka mnie takie szczęście... Jest kochany... i to bardzo.- powiedziała.
- O gołąbki wy moje.- powiedziałam w tym samym czasie kiedy wszedł chłopak dziewczyny. Zapewne usłyszał końcówkę naszej rozmowy, gdyż zaczął gruchać jak prawdziwy gołąb. Zaczęłyśmy się śmiać a Kinga pocałowała go.
- O Lena wróciła. Sorry nie zauważyłem cię.- powiedział a ja przybiłam mu piątkę.
- Co mamy pierwsze?- zapytałam
- Geo, geo, geo.- zaczął śpiewać chłopak.
W trójkę poszliśmy na górę pod salę geograficzną. Wiele osób zaczęło się ze mną witać. Niektórzy byli bardzo szczęśliwi, tulili mnie... To było dziwne. Krystian podszedł do mnie i powiedział, że w tą sobotę mam do niego przyjść. Jak zawsze z Krystkiem graliśmy na Playaku. Był to mój kolega praktycznie od dzieciństwa. Znałam go jak swój dom... Dziwne porównanie. Był to niezbyt wysoki brunet, ale za to bardzo dobrze się uczył. Uwielbiałam jego towarzystwo był dla mnie jak brat. No cóż umówiłam się na Playaka tylko dlatego, że nie było mnie przez dwa miesiące a on nie miał z kim grać... Nie miał kto go ograć.  Wszyscy weszliśmy do sali od gegry i zajęlismy swoje miejsca. Siedziałam w ostatniej ławce w środkowym rządzie sama. Rozpakowałam się i zapiasłam temat. Przypomniała mi się geografia z Phillipem. Przesiedzone godziny nauki. Przy nim coś rozumiałam z tego... Tylko z nim.
- Lena, kochana chodź.- powiedziała pani od goegrafii macając mi ręką przed oczami.
- Coś się stało?- zapytałam
- Kochanie, jest już przerwa. Wszyscy już dawno wyszli a ty jeszcze tu siedzisz. Coś ci się stało?
- Nie proszę pani. Po prostu się zamyśliłam.
Spakowałam wszystkie swoje książki i wyszłam z sali nie patrząc dokąd idę. Po chwili wpadłam na kogoś i niechcący upuściłam kulę.
- Pomogę ci.- powiedział chłopak i podał mi rzecz.- Ty jesteś Lena Kot?
- Tak, dziękuję.- mruknęłam i postanowiłam dalej iść, ale chłopak mnie zatrzymał.
- Nie bolą cie przypadkiem nogi?- zapytał.
- Głupie pytania zadajesz. Muszę przyznać, ze troszeczkę.- rzuciłam
- Bo cały czas chodzisz mi po głowię.
- Aha. Te teksty to dla swojej matki zostaw.- rzuciłam i poszłam dalej.

******************************************************
Przepraszam Was, że dzisiaj tak króciutko, ale mój tata każe mi kończyć. Dziękuję Kini za pomysła :D A oto piosenka przy której to pisałam. Czeka na wasze szczerę komentarze. Proszę o nie gdyż są dla mnie bardzo ważne :)

Buziole :****

CZYTAM = KOMENTUJĘ

Rozdział 34

ROZDZIAŁ 34

**************************************************'
Ten rozdział chciałaby zadedykować Kini i Maćkowi. Żeby nie skończyli ze sobą zbyt szybko. Oraz żeby nie skończyli tak jak Lena i Phillip
**************************************************
(Phillip)

Co ja sobie myślałem. Przecież ona mnie nie kochała i nie kocha. Moje uczucia już nikomu nie są potrzebne. Nie jestem ważny dla nikogo. Po co ja w ogóle dałem sobie nadzieję. To koniec. Nagle usłyszałem dzwonek z telefonu. Był to SMS od Juliet.

*Juliet, 12.14
Czy moglibyśmy się spotkać?

Co ja mam teraz myśleć? Kocham Lenę, ale ta mnie odrzuca. Może chociaż Eriksson się zmieniła. Wiem i tak, że nie uda mi się pokochać innej...
~***~~
- To ty!- krzyknęłam dziewczyna a moim oczom ukazała się blondynka. To była ta sama dziewczyna...- Juliet Eriksson, poznajesz mnie???
- To ty...- powiedziałam a obok mnei stanęli dwaj mężczyźni.- Czego chcerz od Phillipa?
- Chłopcy.- powiedziała i pstryknęła palcami. Dwaj mężczyźni podnieśli mnie a ja zaczęłam panikować.- Tu do tego pokoju.
- Puście mnie!- krzyknęłam, ale jeden z mężczyzn zakrył mi usta. Szarpałam się i próbowałam kopać, nieststy na próźno. Maiłam złamaną nogę i musiałam uważać na to co robię. Wnieśli mnie do jakiegoś pomieszczenia. Był mi bardzo znajomy w środku znajdowały się waliski i ciemno nienieskie bluzy. Weszliśmy do łazienki gdzie Juliet postawiła krzesło. Jeden mężczyzna próbował mnie przytrzymać, a drugi poszedł po firanki tak jak kazała dziewczyna.
- Co chcerz z nim zrobic?- zapytałam a blondynka szyderczo się uśmiechnęła.
- Już mu nie pomożesz...
- Ale o co ci chodzi?
- Złotko, takie jest zycie i to zapamiętaj. Ty stracisz a ja zyskam...
- Nie rozumiem.
- Phillip...- powiedziała a ja zrozumiałam
- Co chcerz mu zrobić?- zapytałam po raz kolejny a dziewczyna oparła się o umywalkę rozmyślona.
- No wiesz,... Trochę go wykorzystam, zabiorę kasę, złamię sercę i może coś jeszcze...
- Zostaw go~!
- O odzywa się sumienie? Masz go gdzieś! Nie chciałaś z nim być. Po zatym on ciebie nie kocha...
- Ale jak to?
- Jesteśmy ze sobą od zawsze. Niestety on ma sezon a ja mam pracę.- powiedziała i przyblizyła się do mojego ucha.- Po zatym jestem z nim w ciąży.
- Ty!!!- krzyknęłam i zaczęłam się szarpać. -To nie możliwe!
- Phillip, ci nie powiedział? Cały Sjoeen, nigdy się nie chwalił. Chłopcy.- powiedziała a jeden mężczyzna związał mi ręce z tyły firanką.
- Fajne zastosowanie.- rzuciłam.
- Spokojnie kochana, bedziesz miała czas na przemyślenia. Nie wyrwiesz się stąd.
- Zobaczymy!
- No dobra, ale już nie dogonisz Norwega. Wylatujemy za kilka minut.- powiedziała i pokazała dwa bilety lotnicze. Łzy zaczęły napływać mi do oczu.
- Nie...- szepnęłam a facet obwiązał mi nie tylko ręce, ale i buzię. Nie mogłam nic powiedzieć...
- Kochanie pozwolę ci na samotność.- powoiedziała blondynka i wyszła wraz z mężczyznami z łazienki. Słyszałam tylko zamykanie drzwi. Niestety były one od łazienki... Ona nie może z nim wyjechać. Zaczęłam sie szarapać i próbowałam wydostać się z tego pomieszczenia. Podejmowałam wiele prób, ale na daremno. Nadal siedziałam przywiązana do krzesła a po moim policzku spływała kolejna łza. Przypomniała mi się piosenka, moich ulubieńców. Wiem, że to nie najlepszy moment na piosenki, ale poprostu musiałam.

No more pain, No more tears,
There’s no need to cry no more,
There’s nothing left to fear,
No more pain, No more tears,
You don’t need to lie no more,
Cause now you know were here.

Zaczęłam nucić jedną z piosenek. Zachaczyłam palcami o materiał firanki i usiłowałam ją rozwiązać. Jeszcze chwilka i już... Zdjęłam cały materiał i podskakując udałam się pod drzwi łazienki. Zaczęłam szarpać klamką, ale to nic nie dało. Po chwili usłyszałam, że ktoś wchodzi do pokoju. Zaczęłam prosić o pomoc i po chwili drzwi się otworzyły.
- LENA, co ty tu robisz!?- zapytał zdziwiony Fannemel
- Dziękuję.- powiedziałam i przytuliłam go. Podskoczyłam po kule i wybiegłam z pokoju. Pędziłam najszybciej jak mogłam. Po kilkunastu minutach znalazłam Juliet stojącą przed Phillipem. Po ich minach widać było, że się sprzeczali. Podbiegłam do nich.
- Odejdź od niego!- krzyknęłam a dziewczyna się odwróciła w moją stronę.
- Ty idiotko! Jak z tam tąd wyszłaś!- krzyknęła i uderzyła mnie w twarz.
- Lena nic ci nie jest?- zapytał Phillip przytrzymując poddenerwowaną Juliet
- Obejrzyj to.- rozkazałam i pokazałam mu całe nagranie na którym Juliet wyjawnia swój plan dwóm głupkom.
- Juliet, ty...
- Kochany, ja ci wytłumaczę...
- Nie mam zamiaru tego słuchać! Wynoś się z mojego życie!- krzyknął
- Jeszcze się policzymy.- rzuciła i uciekła. Rzuciłam się w przeciwnym kierunku.
- Lena poczekaj!- krzyknął a ja odwróciłam się i wymierzyłam kulę w jego kierunku. Chłopak zatrzymał się, dzielił nas tylko moja pomoc lekarska.- Pozwól mi wytłumaczyć...
- Nie musisz się tłumaczyć.- powiedziałam i zabolało mnie to, że w mojej głowie siedziała tylko jedna informacja.
- To dlaczego mi pomogłaś?- zapytał
- Nie chcę żeby ktoś spaprał ci życie jak ty zrobiłeś to mi.- powiedziałam i zamierzałam rzucić się do ucieczki. Napływały mi łzy kiedy poczułam jego ciepłą dłoń na swojej.
- Lena, zależy mi na tobie...
- A na temu dziecku, które nosi Juliet, nie?- zapytałam i rzuciłam się do ucieczki. Philipa mogła powstrzymać tylko jedna osoba. Fannemel zatrzymał chłopaka a ja pobiegłam w stronę hotelu.

~***~

- Lena!- krzyknąłem a Anders nie wypuszczał mnie.
- Zostaw ją.- powiedział
- Zakochałem się w niej i nic nie mogę zrobić.- powiedziałem a do oczu zaczęły nap[ływać mi łzy.
- Musisz odpocząć...
- Jedyne co muszę to się jej wytłumaczyć.
- Zrobisz to później.- powiedział.- Widziałem ją w naszym pokoju. Była w naszej łazience, na dodatek zamknięta.
- Co? - zapytałem już nic nie mogło mnie zdziwić.
- Powiem ci w hotelu, ale odpowiedz mi na pytanie. O jakie dziecko chodziło Lenie?
- Sam już nie wiem.- odpowiedziałem

~***~

- Lena co ci?- skomentował moje zachowanie Kamil widząc, jak rzucam się na łóżku. Krzyknęłam bo nie dość, że się uderzyłam w nogę to czułam się okropnie. Moje oczy przysłoniły łzy, które lały się jak grochy.
- Wiedzieliście, że Phillip będzie ojcem?- zapytałam i wyjrzałam spod poduszki. Piotrek wypluł całą zawartość picia do butelki co mu się nie udało, gdyż cały się opluł.
- Jesteś w ciąży?- zapytał Wiewiór
- Ne, jego dziewczyna jest...
- Jaka dziewczyna?- zapytał Maciek
- Juliet Eriksson.- powiedziałam zapłakana, usiadłam na łóżku i wytarłam łzy.- Wyjeżdżam
- Jak to?- zapytał Jasiek
- Nie możesz.- powiedział Piotrek.- Za bardzo się do ciebie przywiązałem, młoda.
- Mi też będzie was brakować, ale podjęłam już decyzję i nie zmienicie tego.
- Dlaczego zamierzasz wyjechać?- zapytał Kamil
- Kamiś, ja tu nie pasuję. Phillip będzie mnie nachodził a ja nie chcę się już zakochać.
- Ty chyba nie mówisz serio?- zapytał Olek, który po raz pierwszy był poważny
- To boli... Nie wiedziałam, że aż tak...- szepnęłam
-Lenka, nie..- powiedział Olek, ale przerwał mu Maciek
- Kiedy zamierzasz wyjechać?
- Jutro.
- Tak szybko???- rzucił Piotrek
- Im szybciej usunę się w cień i zapomnę o nim tym lepiej dla mnie... Proszę was i tak mnie nie zatrzymacie.- powiedziałam i zaczęłam się pakować. Maciek jako jedyny mnie rozumiał i pomógł mi. Będzie mi ich brakować... Mój brat musiał wyjść na kilka minut, gdyż miał z kimś spotkanie. Nie wiedziałam z kim. Załatwiłam sobie bilet i położyłam się na łóżku zasypiając.

Następnego dnia obudziłam się i zaczęłam przygotowania. Założyłam czarne legginsy oraz szarą bluzę bez kaptura. Rozpuściłam włosy i umyłam twarz. Maciek zawiózł mnie za lotnisko. Lot był o godzinie kiedy była już pierwsza seria zawodów. Maciek nie dostał się w kwalifikacjach, niestety.
- Będziesz do mnie pisać?- zapytał
- Przecież wiesz, że tak.
- Będzie mi ciebie brakować.
- Mi ciebie też.- powiedziałam i nagle usłyszałam czyjś krzyk
- Lena! Zaczekaj!- toś krzyknął a ja odwróciłam się. Zauważyłam biegnącego Phillipa, przedzierał się przez tłum ludzi. Miał na sobie dres kadry.
- To ja pójdę i odłożę twój bagaż.- powiedział Maciek
- Ej, nie zostawiaj mnie...- szepnęłam
- Lena, możemy porozmawiać?- zapytał Sjoeen
- Zaraz mam samolot...
- Wysłuchaj mnie...
- Co zamierzasz mi opowiedzieć o przyszłym dziecku?
- To są brednie nie mam dziecka i nie słyszałem, żeby ktoś był w ciąży...
- Juliet tak mówiła...
- Nie wierz jej.- powiedział chłopak i złapał mnie za rękę.
- Puść mnie.- powiedziałam
- Mam coś ci ważnego do powiedzenia.
- WAL... śmiało.- powiedziałam a chłopak stanął na krześle.
- Lena KOCHAM CIĘ i niech słyszy to cały świat!- krzyknął i podszedł do mnie. Przybliżył się do mnie a ja zamknęłam oczy. Czułam i wiedziałam co za chwile się stanie. On chciał mnie pocałować... Ale moją głową zasypywało wiele pytań. Po moim policzku spłynęła łza. Odsunęłam się od chłopaka.
- Lena coś ci jest?- zapytał
- Tak, zakochałam się nie w tej osobie co trzeba.- powiedziałam a on złapał mnie za rękę.
- Przecież kocham cię...
- Jeżęli jest tak naprawdę, to pozwól mi się usunąć... w cień.- powiedziałam, złapałam kule i pobiegłam w kierunku mojego samolotu. Nie wiedziałam co się ze mną dzieję... Chyba bałam się MIŁOŚCI...

**********************************************************

Taki mały bonusik :D Mam nadzieję, że się podoba. Całe szczęście, że to jeszcze nie koniec tej histroii :) Dodaję link do piosenki, która pozwoliła mi napisać ten rozdział... <3 <3 <3

CZYTAM = KOMENTUJĘ

Rozdział 33

Rozdział 33
*****************************************************
Ten rozdział chciałabym zadedykować osobie bardzo ważnej dla mnie. Kinia to dla ciebie. Dziekuję ci, że jesteś.
****************************************************

Wyszliśmy z budynku i udaliśmy się na lotnisko. Dziwiło mnie to, że lekarz pozwolił mi opuścić tak szybko szpital. Maciek pomagał mi spokojnie dojść do samochodu. Niestety kule lekarskie nie były najlepsze w codziennym życiu. Miałam je po raz pierwszy, ale wiem, że trudno będzie się do nich przyzwyczaić. Ubrana byłam w te same rzeczy co przed wypadkiem. Usiadłam na fotelu i zapięłam pasy. Reszta zrobiła to samo aż w końcu ruszyliśmy. Kolejny kierunek Planica. Po kilkunastu minutach znaleźliśmy się na lotnisku i wsiedliśmy do swojego samololotu. Miałam miejsce obok jakiegoś mężczyny, który ciągle się na  mnie patrzył. To, że mam kule to chyba nie oznacza, że muszę być w kręgu zainteresowania. Stewardessa oznajmiła nam, że nie długo wylatujemy a obok mnie usiadł trener naszej kadry.
- Jak tam? Dobrze się czujesz?- zapytał Kruczek a ja uśmiechnęłam się pogodnie.
- Nic się nie stało.- powiedziałam.- Oprócz tego, że siedzę ze złamaną nogą w samolocie, ludzie patrzą się na mnie jak na wariatkę. Nie dość, że nie złamałam jej w zwykły sposób tylko akurat chciało mi się wpaść pod samochód...
- Lena, uspokuj się. Wiem, że to da ciebie trudne...- powiedział i objął mnie ramieniem. Był dla mnie jak kadrowiczowy tata. Wiedziałam, że jemu nie mogę nic powiedzieć.
- Trudnę!?- rzuciłam- Proszę pana, moje życie runęło w gruzach. Nie dość, że nie długo kończy się sezon to ja będę musiała w domu wysłuchiwać kazań...
- Rozumiem cię. Kochana uspokuj się tylko, dopiero co wyszłaś ze szpitala. Na pewno wszystko dobrze?- zapytał
- Teraz to na pewno. -powiedziałam z wielkim spokojem.- Po co mi jakiś chłopak? Jestem samo wystarczalna, nie będę go opłakiwać.
- Posłuchaj mnie, ale to nie jest tak jak myślisz...
- Trenerze, pamiętam co się wtedy stało. Pan nie ściemni mi, gdyż wiem, że on ma dziewczynę a ja nie będę się mieszać.
- To nie jest jego dziewczyna... Znaczy była... No, ale... to i tak... nie ma nic wspólnego. oni już nie są razem. Tak mówił mi Stoeckl.
- To widać, że a błędne dane.- powiedziałam i wyjęłam telefon oraz słuchawki.
- Nie utopisz prawdy w słuchawkach.- rzucił
- Przynajmniej może zasnę i zapomnę o tym co się tu działo.- powiedziałam i włączyłam najgłośniejszą piosenkę jaką miałam. Ja miałam zasnąć!? wybaczcie, ale nigdy nie zasypiam w podróży. Może chociaż o nim zapomnę...

~***~

(Iwona)

- Dzwoniłaś do Leny?- zapytałam moją koleżankę i oparłam się o ścianę.
- Tak, ale nie odbiera. Jestem ciekawa dlaczego.- powiedziała i rozpuściła swoje długie brązowe włosy.- Myślisz, że coś się jej stało?
- To jest Lena.- zaśmiałam się.- Jej wszystko się może stać...
- Oby tak nie było.- powiedziała Marta.- Idziemy?
- Tak a co teraz mamy?
- Biolę.- odpowiedziała
- Kolejna godzina nic nie robienia...
- Chyba dla ciebie. Ja nie zrobiłam tego wypracowania z Polaka.
- Nie martw się, na Libie pisało, że będzie zastępstwo.- powiedziałam uspokojając koleżankę.- Kiedy się kończy sezon skoków?
- Niedługo, a co?
- Myślisz, że Lena sobie kogoś znalazła?- zapytałam a Marta zaśmiała się.- No tak, cała Lena.
- Nie sądzę, a co?
- Widziałaś Tomka? zapytałam się i uśmiechnęłam się szeroko do niej.
- Aaaa, już wiem o co ci chodzi... Wiem. To ciacho.- powiedziała i rzuciła plecakiem o ścianę a ja zrobiłam tak samo. Poszłyśmy w kierunku najbliższego parapetu.
- Spikniemy ich?
- Może w końcu powinnyśmy przestać...
- Marta!? Na głowę upadłaś??? Przecież to nasza Lena, wieczna singielka.
- Masz rację...- powiedziała brunetka a ja zauważyłam idącego chłopaka. Brunet, wysoki, idący z grupką chłopaków. Biała koszulka, dżinsy to jego codzienność.
- Chodź.- syknęłam i złapałam za rękę Martę. Podbiegłyśmy do chłopaka.- Tomek, możemy pogadać?
- Tomuś, jednak nie musisz szukać laski. Same do ciebie przychodzą.- powiedział jakiś chłopak i odszedł wraz z innymi.
- Co chcecie?- zapytał
- Hej, jestem Iwona a to jest moja przyjaciółka Marta.- powiedziałam a brunetka mu pomachała.
- Znam was?
- Nie chodzimy do innej klasy..
- Dziewczyny wybaczcie, ale muszę iść.- powiedział brunet.
- Stój, mam dla ciebie propozycję.- powiedziałam a chłopak się zatrzymał.
- Jaką?- zapytał a ja wyjęłam telefon.
- Znasz ją?- zapytałam i pokazałam mu zdjęcie Leny.- Co o niej sądzisz?
- Jest ładna...
- Tylko tyle!? Słyszałam, że szukasz dziewczyny.- powiedziałam a Marta odeszła
- Tak szukam, ale... Czy wy nie chcecie jej wrobić.
- Nie. Jestem jej najlepszą przyjacióką, a dziewczyna szuka chłopka. Tak sobie pomyślałam, że...
- Wybacz, ale nie wtrącam się w czyjeś sprawy...
- Ej, nie podoba ci się?- zapytałam a chłopak zgasł. Pochwili zaczął się jąkać i odwracać wzrok.- Czyli, że nie?
- Tego nie powiedziałem!- krzyknął
- Mogę twój telefon?- zapytałam a chłopak mi podał go. Wpisałam kilka liczb.- To jest mój numer telefonu jakbyś sie zdecydował.
- A jak ta dziewczyna ma na imię?- zapytał a właśne w tej chwili zadzwonił dzwonek na lekcje. Wyjęłam telefon i pokazał mu odchodząc.- Rozumiem, no to na lekcji...

~***~

(Kruczek)

- Już idę!- krzyknąłem i otworzyłem drzwi od pokoju. Moim oczom ukazał się Phillip. Wyszedłem z pokoju, tak, żeby nikt nie zauważył chłopaka.- Coś się stało?
- Przyszedłem się zapytać o coś.
- Mów chłopcze.- powiedziałem
- Czy jest może Lena?- zapytał
- Tak jest, a coś się stało?
- Trenerze, niech pan się o to nie pyta, przecież pan wie...
 - O czym?
- Zakochałem się w niej i chcę jej wytłumaczyć co zaszło w dniu wypadku...
- Chyba jej tego nie wyjaśnisz...
- Jak to!?
- Ona nie ma zamiaru cię widzieć...
- ALE, przecież...
- To skomplikowane, ale ona musi odpocząć. Niech się nie stresuję chociaż dziś. Śpiączka to coś okropnego...
- Wiem, ale muszę się z nią zobaczyć...
- Phillip, nie namawiaj mnie do tego.
- Trenerze, pan wie jak jest być zakochanym? Nie mogę jeść, pić, myślę tylko o niej, proszę mi na to pozwolić...
- Dobrze, pójdę i się zapytam jej.- powiedziałem i wszedłem do pokoju. Dziewczyna siedziała wraz z chłopkami i grała w karty. Podeszłem do nich, ale nikt nie zwracał na mnie uwagi. To dobrze. Co ja mam teraz jej powiedzieć? Lena, Sjoeen chcę ci coś powiedzieć. Zapewę się w tobie zakochał i chcę ci to wyznać. Przecież ona się załamie.
- Lena, kim dla ciebie jest Sjoeen?- zapytałem a jej uśmiech zniknął z twarzy. W jej oczach było widać zaniepokojenie.
- On jest... Już zamkniętym rozdziałem.- powiedziała a ja udałem się na korytarz.
- Phillip, wybacz ale ona nie chce cię widzieć.- powiedziałem a chłopka życie obróciło się o 180 stopni. Nie wiedział co ma robić. Był zaniepokojony, myślał, że jak po udaję twardziela to nic nie zauważę.
- No to nic,...- powiedział i udał się zrezygnowany do siebie.


[UWAGA DRODZY CZYTELNICY, Zamieszczę teraz myśli dwóch osób w dziwny sposób *- Phill #- Lena]


~***~

(Phillip&Lena)

- Trenerze, kto był?- zapytał się Piotrek układając dziwnie zdanie.
- Nikt ważny.- powiedział mężczyzna
- To był Phillip, prawda?- zapytałam a Kruczek przytaknął kiwnieniem głowy.  Zdziwiona usiadłam na łóżku i spuściłam głowę w dół. To był on. Czy chciał się ze mną spotkać? Nie przecież on to... zakończony rozdział. Nie, nie może tak być. Gryzłam się w sobie. Co ja mam teraz myśleć. Najlepiej byłoby przestać, ale nie mogłam. Ja się w  nim zakochałam, ale coś nie pozwalało mi tego okazać. To była moja duma.

* Jak to ona nie chce się ze mną spotkać? Ja ją kocham a teraz? Teraz to nie wiem co już myśleć. Szkoda, że nie mogę cofnąć czasu. To co było między mną a Juliet na pewno by się nie zdarzyło. Chciałbym wyjaśnić Lenie...

#...Ale nie mogę. Przeszkadza mi moja duma i zawziętość...

* Przecież wcale jej nie mam. Straciłem wszystko co mogłem mieć...

#... przyjaźń

*... zaufanie i...

*# ...Miłość

# Wszedłem do pokoju i usiadłem perzy ścianie. Ten dzień był dla mnie okropny, Chciałbym zeby się skończył...

*Przecież ja go kocham. Tak to jest to. -I love you, -Ich liebie dich, -Ti amo, -Te lubesc,- Eu te amo -Je t'aime. Przecież wszyscy na świecie mówią tylko te jedno słowo. Przecież nie jestem wyjątkiem. Sięgnęłam po kule i wyszłam z pokoju. Na korytarzu zobaczyłam Fannemela, który przytulił mnie i powiedział gdzie jest ich pokój. Zamierzałam iść do Phillipa. Po woli weszłam po schodach i usłyszałam dziwne głosy.
- Philip to debil, na pewno nic nie zauważy.- powiedział damski głos a ja przysłuchiwałam się całej rozmowy ze schodów. Na grałam kamerką w telefonie, cało rozmowę. Po chwili moja kula zsunęła mi się i upadła na korytarz. Schowałam telefon.- Ej, co ty robisz!?

****************************************************

No to mamy kolejny rozdział. Jak tam święta? Moje idealne. Ja w dresie przy stole, rozmawiamy o motoryzacji z dziadkiem i tatą xD Cała ja. Prawie nic nie zjadłam. Czy wy tez tak macie, że gdy przyjedziecie to babcia zawsze się pyta waszych rodziców, dlaczego nas nie karmicie? Moja zawsze tak robi. Posyłam wam linka do mojej ulubionej piosenki. Muszę wam przyznać, że kolejny przystojniak <3 Papatki :*****

CZYTAM = KOMENTUJĘ

Wielkanoc

Niestety muszę wam wyznać, że zachwilę wyjadę do babci. Jest taki kłopot, że nie będę mogła jak na razie pisać rozdziałów. Kolejny zapewne pojawi się w poniedziałexz lub wtorek :) Chciałabym wam  życzyc wspaniałych świąt. I wspaniałego zajączka :) Uwielbiam te czekoladowe jajka ;D Dołączam zdjęcie naszych ukochanych skoczków <3

- Paczajcie mam zajaca!!! Tylko on taki jakiś dziwny jest.- Dawid
- Kolejna fota dla fanek. Po co mi to dal? Nie mogliśmy się ubrać jak największe ciacha? Zamiast tego wyglądamy...- Maciek i załamka wielkanocna
- Ewcia, wytnij mnie potem z tego zdjęcia. Trochę dziwnie wyglądam z tą kurką, co z tego, że jest sztuczna!?- Kamil
- Stoch, mistrzu zasłaniasz mnie. Może to i dobrze, chociaż zając bedzie gwiazdą. Kamil chowam się za tobą i nie próbuj mnie odsłaniać.- Krzyś Miętus
- Którą by tu wybrać? Co to jakieś jaja są, czy co!?- Pieter nasz wielkanocny Einstein
- Jestem ciekawy komentarzy pod tym zdjęciem, a wy? Ciszą odpowiadają, normalne.

 

Wesołego Alleluja!!!!!

Zapraszam was do komentowania innych rozdziałó, obserwacji mojego bloga i do ankiety :D

Buziole :*